Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2016

Ρεβιθάδα η Κυριακάτικη της Σίφνου




‘Όχι πως τρελαίνομαι για τα ρεβίθια  αλλά  
πρώτον  έπρεπε  να δοκιμάσω την  περίπου «ρεβιθάδα  Σίφνου» , μιας   και   απόκτησα την  πήλινη  σκεπασταριά , και δεύτερον  θέλω να τα δοκιμάζω όλα – βίωμα παιδικών χρόνων  - αφού  στο σπίτι μου   αν δεν τους  άρεσε κάτι δεν το έφτιαχναν ,   με αποτέλεσμα  να δοκιμάσω ορισμένα φαγητά , όπως  σπανακόπιτα,  μαγειρίτσα , πατσά , βλίτα ,  σε μεγάλη ηλικία  (που σημειωτέον  είναι και τα αγαπημένα μου..)  
Λέω  περίπου  «ρεβιθάδα, Σίφνου»  γιατί η συνταγή απαιτεί   ξυλόφουρνο και νερό βρόχινο . 
Και ενώ καταλαβαίνω τον  ξυλόφουρνο  δεν μπορώ να καταλάβω  γιατί  το βρόχινο νερό. Πιθανώς για να μην είναι σκληρό αν και το φαί το αλατίζουμε απ την αρχή , μιάς και σφραγίζουμε το τσουκάλι  πρίν το βάλουμε στο φούρνο..  (Άσε  που και να είχα βρόχινο νερό  δεν θα μαγείρευα  μ αυτό..)  
Εγώ απ αυτήν την θεσπέσια όπως μαθαίνω συνταγή  έχω  μόνο τα ρεβίθια και την πήλινη σκεπασταριά.. Οι γραφές  λένε να ψηθεί αργά το φαγητό  στον φούρνο , και σας ομολογώ  πως όλη η διαδικασία  με κούρασε..
 Να μη  τα πολυλογώ , έγινε η ρεβιθάδα,  - μου κόστισε ο κούκος αηδόνι – 
καλή ήταν , κάτι  λίγο περισσότερο  δλδ απ ότι  γίνεται στην κατσαρόλα , 
πόσες ώρες  ψηνόταν να μην σας, πώ  
(μην  μού ρθει κανένας φόρος πολυτελείας απ την εφορία  καθ υπόδειξη της  ΔΕΗ)   
το μεγάλο  όμως κλου της υπόθεσης ήταν πως έβαζα στον φούρνο κάθε τόσο  μουσκεμένα κλαράκια σχίνου και δεντρολίβανου  για να  πάρει  αυτήν την μυρουδιά  ξυλόφουρνου  το φαγητό, που  προς το τέλος  το ξεσκέπασα απ το καπάκι του σπάζοντας την ζύμη με την οποία του είχα σφραγίσει 







Τέλος πάντων .. 
Τέλειωσε κι αυτό , και τελειώνοντας κι εγώ,  να μην ξεχάσω να σας πώ πως το ψημένο  ζυμαράκι   μέσα στο πιάτο μου με τα ρεβίθια ,  
οι παστές σαρδέλες , 
και η ψητές πιπεριές Φλωρίνης ,  ήταν  τα μόνα που με αποζημίωσαν   απ όλη αυτή την  περιπετειώδη  γευστική αναζήτηση.. 

Πάντως  μεταξύ μας έχω την εντύπωση  πως  αν είναι Κυριακή,  και γυρίσεις απ την εκκλησία , που ποιος ξέρει πόσες ώρες στεκόσουν  νηστικός , και  γυρίζοντας στο σπίτι  παίρνεις  και το τσουκάλι με την  έτοιμη ρεβιθάδα σου  την οποία είχες πάει βράδυ Σαββάτου στον φούρνο,  
δεν θέλει  και πολύ σκέψη  για να καταλάβω πόσο όμορφο είναι αυτό το Κυριακάτικο φαγητό των Σιφναίων

..Όσο  για την δημοσιότητα που έχει πάρει… ε καλά τώρα …Σαν να μη μας ξέρω….

4 σχόλια:

Kitchen Stories είπε...

Χαράς το κουράγιο σου για την πολύωρη αναμονή και το "ταχτάρισμα" που έκανες στη ρεβιθάδα!
Μια και τα είπες όλα ας προσθέσω μόνο ότι συμφωνώ μαζί σου και σε ό,τι αφορά στη μυθοποίηση κάποιων πραγμάτων...
Η σκεπασταριά όμως είναι όμορφο πήλινο σκεύος κι η τελική απόλαυση με το ψημένο ζυμαράκι αξίζουν!

Ζ.

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Ζαμπώ μου δεν ξαναμπαίνω σε τέτοιες περιπέτειες..
Μια με το χοιρινό κότσι και μια με τα ρεβίθια , αρκετά .. Και να πείς πως έφτιαξα κάτι φανταστικό να πω χαλάλι !! Ναι όμορφη η σκεπασταριά ! Αυτή με παρέσυρε !

zoyzoy είπε...

Ελίτσα μου την έχω φτιάξει και'γω τη ρεβιθάδα Σίφνου.
Πάντα βράδυ τη βάζω όσο κοιμάμαι εγώ αυτή σιγοψήνεται και το πρωί είναι πανέτοιμη.
Κάπως έτσι την έκαναν και στη Σίφνο και είχαν έτοιμη μετά τον Κυριακάτικο εκκλησιασμό.
Στα νησιά λόγω έλλειψης νερού συνήθιζαν και εφτιαχναν "στέρνες" στα σπίτια όπου μάζευαν το βρόχινο νερό και το χρησιμοποιούσαν για τη λάτρα και το μαγείρεμα τους.
Τώρα με την αφαλάτωση δεν υπάρχει λόγος γιατί ανέβαινε πολύ και το κόστος της κατασκευής του σπιτιού.

Δεν γνώριζα για τα βρεγμένα κλαδιά δίνουν όντως τη μυρωδιά του ξυλόφουρνου??

Φιλάκια πολλά!

Ελιά Μαϊστρα είπε...

Γειά σου Ζουζού μ
Μου έλυσες την απορία για το βρόχινο νερό γιατί ομολογώ πως δεν μου είχε περάσει απ το μυαλό ο λόγος που το αναφέρουν ( αν και μου μένουν ακόμα μερικά ερωτηματικά αλλά δεν θα σκάσω κι όλας ) Για να πώ την αλήθεια και η ρεβιθάδα και το κότσι φρόντισα να μαγειρευτούν μέρα, - άσχετα αν με πήρε η νύχτα - έτσι ώστε να έχω τον έλεγχο γιατί φοβάμαι να αφήνω την ηλεκτρ. κουζίνα ανοιχτή όταν κοιμάμαι.. τα βρεγμένα κλαδιά ( για να καπνίζουν μόνο και όχι να καίγονται ) είναι δικής μου εμπνεύσεως χαχα! που να το γνωρίζεις! Φιλιά κι από μένα!!!